موشک بالستیک (به انگلیسی: Ballistic missile) به موشک‌هایی می‌گویند که تا ارتفاع بسیار بالایی اوج می‌گیرند(که این قسمت راه با موتور روشن انجام می‌شود) و مابقی راه را با استفاده از نیروی جاذبه زمین به سمت هدف می‌روند که مانند یک سقوط آزاد البته با هدایت صحیح است.

موشک‌های بالیستیک معمولا ارتفاع بسیار بالایی می‌گیرند و برخی از موشک‌های بالستیک که برد بسیار بالایی دارند حتی از جو زمین نیز خارج می‌شوند و با استفاده از یک ماشین ورود مجدد (RV) به جو باز می‌گردند.

تــــــــــــــــعـــــــــــریف

موشک بالستیک در حقیقت یک ماشین تحویل موشک- مولد، شامل سیستم رهیابی و محفظه حمل مهمات است که اساساً علیه اهداف زمینی و سطحی مورد استفاده قرار می‌گیرد. انواع گوناگون موشک‌های بالستیک معمولا بر حسب برد طبقه بندی می‌شوند.

نوع خاصی از موشک‌های بالستیک وجود دارد که از زیردریایی‌ها شلیک می‌شود و SBLM نام دارد. در ساخت موشک‌های بالستیک، مبحث پیشرانه که مشخص کننده برد موشک است مهمترین مسئله محسوب می‌شود و پس از آن میزان توانایی حمل مهمات که قدرت تخریب آن را افزایش می‌دهد.

تـــــــــــاریخــــــــــــچه

اولین موشک بالستیک A-4 نام داشت که معمولا با نام موشک وی-۲ (انتقام ۲) شناخته می‌شود که بین سالهای ۱۹۳۰ تا ۱۹۴۰ میلادی توسط آلمان نازی و زیر نظر ورنر فون براون ساخته شد. اولین پرتاب موفقیت آمیز وی-۲ در ۳ اکتبر ۱۹۴۲ بود و برای اولین بار در تاریخ ۴ سپتامبر ۱۹۴۴ علیه انگلستان مورد استفاده قرار گرفت. تا پایان جنگ جهانی دوم حدود ۳۰۰۰ موشک وی-۲ پرتاب شده بود.

انــــــــــــواع مـــــوشک بــــــــــالستیک

موشک‌های بالستیک را می‌توان از نظر برد و یا کاربرد آنها دسته بندی کرد، که معمولاً آنها را بر اساس برد گروه بندی می‌کنند. کشورهای مختلف از الگوهای متفاوتی برای دسته بندی موشکهای بالستیک استفاده می‌کنند.

موشک جنگی بالستیک کوتاه برد
(به انگلیسی: Tactical ballistic missile):با میزان برد ۱۵۰ تا ۳۰۰ کیلومتر
موشکهای بالستیک TBM
(به انگلیسی: Tactical ballistic missile): با میزان برد بین ۳۰۰ تا ۳٫۵۰۰ کیلومتر
موشک بالستیک کوتاه برد (SRBM)
(به انگلیسی: Short-range ballistic missile):با برد کمتر از ۱٫۰۰۰ کیلومتر
موشک بالستیک میانبرد (MRBM)
(به انگلیسی: Medium-range ballistic missile):با میزان برد بین ۱٫۰۰۰ تا ۳٫۵۰۰ کیلومتر
موشک بالستیک بلند برد (IRBM)
(به انگلیسی: Intermediate-range ballistic missile):با میزان برد ۳٫۵۰۰ تا ۵٫۵۰۰ کیلومتر
موشک بالستیک قاره پیما (ICBM)
(به انگلیسی: Intercontinental ballistic missile):با برد بیشتر از ۵٫۰۰۰ کیلومتر

به دلیل محدودیت موشکهای بالستیک در توانایی حمل بارهای سنگین عمدتاً از موشک‌های بالستیک بلند برد و میانبرد برای حمل کلاهک‌های هسته‌ای استفاده می‌شود، زیرا در غیر این صورت پرتاب کردن حجم کمی از مواد منفجره معمولی توسط موشک‌های بالستیک صرفهٔ اقتصادی ندارد.

////////////////////

ماده انفجاری c4

ماده انفجاری سفید رنگ C4،یک گونه از مواد منفجره "پلاستیکی" به حساب می آید.این ماده منفجره و در کل کلیه مواد منفجره خانواده پلاستیکی از مواد با ترکیب پلاستیک به دو منظور اصلی بهره می برند.


1-با استفاده از این مواد،حساسیت این گونه از مواد منفجره به فشار و ضربه های ناگهانی بسیار کاهش می یابد و جابجایی این گونه از مواد برای کاربران مختلف،خصوصا واحدهای نظامی،بسیار امن تر و راحت تر صورت می گیرید.این ماده منفجره حتی با شلیک مستقیم گلوله نیز منفجر نمی شود.

2-بحث بعدی در مورد قابلیت شکل پذیری این گونه از مواد است.مواد منفجره پلاستیکی مثل C4،به راحتی و به مانند خمیر بازی کودکان قابلیت شکل پذیری داشته و به راحتی بر روی سطح های مختلف قابل نصب است.

همچنین قدرت شكنندگی C4 بيشتر و ماده پايدارتر است.دست زدن به C4 از نظر بهداشتی برای انسان ناراحتی به وجود نمی آورد.

ماده پایه ای برای ساخت C4،ماده منفجره " RDX " است.این ماده چیزی در حدود 91 درصد از ترکیب کلی C4 را تشکیل می دهد.باقی این ماده از ترکیب های پلاستیکی و روغن موتور تشکیل می شود.

RDX یک ماده منفجره قدرتمند با درجه حساسیت متوسط است که پس از جنگ جهانی دوم نیز مورد استفاده قرار گرفت.RDX به دو روش ساخته می‌شود:
1-ترکیب اسید نیتریک 99 درصد با هگزامین و اوره
2-ترکیب اسید نیتریک 65 درصد با هگزامین و نیترات آمونیوم

هگزامین در ساخت دو نوع ماده منفجره کار برد دارد:
1-هگزامین پروکسید:ترکیب هگزامین و آب اکسیژنه و اسید سولفوریک یا کلریدریک به عنوان کاتالیزر.
2-RDX که در بالا گفته شد.این ماده سرطان زا و کار کردن با آن ریسک بزرگی است هگزامین از ترکیب فرمالین(فرمالدهید محلول در آب) و آمونیاک تشکیل می‌شود.


سری خرج های C،مواد منفجره خميری شكل هستند كه برای تخريب تهيه شده اند و به اختصار با دو حرف PE كه کوتاه شده Plastic Explosives است ناميده می شوند.

اولين تركيب از اين سری كه با نام خرج C ساخته شد،از 88 درصد RDX و 12 درصد ماده پلاستيكی بی اثر تشكيل شده بود.
خرج C2 که از 80 درصد RDX و 20 درصد ماده پلاستيكی منفجره تشکیل شده بود،مدتی بعد جانشين خرج C گرديد.

هر دو خرج C و خرج C2 از رده مصرف نظامی خارج شده اند و بجای آنها از خرج C3 که از 77 درصد RDX و يک مخلوط پلاستيكی از تتريل،
TNT،نيتروسلولز و DNT ساخته شده و تركيب زرد رنگی بوده و خواص پلاستيكی آن از دو تركيب قبلی بهتر است استفاده شد.اما خرج C3 نيز به خاطر بوی تند و ناراحتی هايی كه در تماس با پوست به وجود می آورد،با خرج C4 تعويض شد.

خرج C4 به راحتی آتش گرفته و با شعله سفید رنگ می سوزد و برخلاف TNT،آتش گرفتن مقدار قابل توجهی از آن،حتی در هوای آزاد، ممكن است منجر به انفجار شود.

همچنین در انواع گوناگونی از نارنجک ها و مین های ضد نفر،از C4 به عنوان ماده انفجاری استفاده می شود.برای انفجار C4،معمولا از فیتیله سوزان و یا خرج الکتریکی برای انفجار استفاده می کند.

C4 در درجه های مختلف گرما(بين 21.1 تا 76.7 درجه سلسیوس)،خاصيت خميری خود را حفظ ميكند.هم چنین چسبندگی كمتری داشته و هنگام کار كمتر به دست می چسبد،درمقابل آب شستگی مقاومت بيشتری دارد و می توان آن را مدت بيشتری درون آب غوطه ور نمود

منبع : سایت ارتش